พิชย, พิชัย หมายถึง [ชะยะ] น. ความชนะ. (ป., ส. วิชย).
[ชะยะ] น. ความชนะ. (ป., ส. วิชย).
น. ตําราว่าด้วยกลยุทธ์, ตําราว่าด้วยวิธีการเอาชนะในสงคราม.
น. ความรู้สึกตัว, การรับรู้อารมณ์หรือสิ่งเร้า. (อ. consciousness).
[พิชิดตะ] น. แว่นแคว้นที่ปราบปรามแล้ว, แว่นแคว้น. ก. ชนะ,ปราบให้แพ้. (ป., ส. วิชิต).
[พิชิดตะ] น. แว่นแคว้นที่ปราบปรามแล้ว, แว่นแคว้น. ก. ชนะ,ปราบให้แพ้. (ป., ส. วิชิต).
น. พระผู้ชนะมาร คือ พระพุทธเจ้า. (ป. วิชิตมาร).
ว. เจริญที่สุด, ประเสริฐที่สุด. (ป. วิเชฏฺ?).